آدم نشسته بود توی ایون خونه ش توی بهشت. خدا هنوز حوا را نیافریده بود. آدم داشت پنهونی از خدا سیگار می كشيد كه چشمش خورد به درخت سیب. پیش خودش گفت : من كه گول نمی خورم. حتماً بعد از یه مدت خدا یه موجودی می آفرینه، بعدش اون دوستم می شه، بعدش شیطون اون رو گول می زنه، بعدش ما سیب رو می خوریم، بعدش خدا مارو از بهشت بیرون می كنه، بعدش ما می ریم زمین و بچه دار می شیم، بعدش می زنه و یكی از بچه هامون اون یكی رو می كشه، بعدش ... آدم همینجوری داره خیالبافی می كنه،
سیگارش تموم نشده و سیب رو هم هنوز نخورده
۱ نظر:
چه ممتن جالبي.بنظرم خيلي پر معنا بود.
اگه درست فهميده باشم، مي خواد بگه چيزهايي كه آدم ها در ذهنشون مي پرورانند در بيشتر اوقات به واقعيت تبديل مي شه.خلاصه اينكه سرنوشت هركسي دست خودشه.
سرفراز و موفق باشيد.
ارسال یک نظر